Аквакота
 | |
| Суп | |
| Уваходзіць у нацыянальныя кухні | |
|---|---|
| Італьянская кухня | |
| Аўтарства | |
| Арыгінальная назва | Acquacotta |
| Краіна паходжання | Італія |
| Кампаненты | |
| Асноўныя | Вада, чэрствы хлеб, аліўкавы алей |
| Магчымыя | Агародніна, рэшткі ежы |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Аквакота (з іт. «прыгатаваная вада») — гарачы італьянскі хлебны суп на булёне, першапачаткова быў сялянскай ежай[1]. Паходзіць з прыбярэжнай зоны Марэма[2], што уключае паўднёвую Таскану і паўночны Лацыё. Страва была вынайдзена як спосаб прыгатавання чэрствага хлеба.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Рэцэпт аквакоты, верагодна, прыдумалі вугальшчыкі, якія працавалі ў лясах Тасканы і звычайна былі вельмі беднымі[2]. Страву таксама гатавалі фермеры і пастухі ў рэгіёне Марэма. Часам суп часам падавалі як закуску анціпасто, першую страву ў італьянскай трапезе. У наш час суп застаецца папулярнай стравай у Марэме і па ўсёй Італіі[3].
Суп аквакота быў прыдуманы як спосаб ужываць у ежу чэрствы, зацвярдзелы хлеб. Людзі, якія працавалі па-за домам на працягу значнага перыяду часу, такія як лесарубы і пастухі, бралі з сабой хлеб і іншыя прадукты, якія можна было доўга захоўваць (напрыклад, панчэту і салёную траску). Аквакотту рыхтавалі, каб размякчаць у ёй чэрствы хлеб[3].
.jpg)
Інгрэдыенты[правіць | правіць зыходнік]
Гістарычна асноўнымі інгрэдыентамі аквакоты былі вада, чэрствы хлеб, цыбуля, памідоры і аліўкавы алей, а таксама розная гародніна і рэшткі ежы[4]. У пачатку 1800-х гадоў у некаторых рэцэптах замест памідораў, што не былі распаўсюджанай ежай у Італіі да «апошніх дзесяцігоддзяў дзевятнаццатага стагоддзя», выкарыстоўваўся агрэста, кіслы сок, атрыманы з напаўспелага вінаграда[2].
У наш час[правіць | правіць зыходнік]
У сучасных рэцэптах аквакоты выкарыстоўваецца чэрствы, свежы або падсмажаны хлеб[5], і дадаткова могуць уключацца такія інгрэдыенты, як булён з агародніны, яйкі, сыры (напрыклад, пармезан ці пекарына таскана), сельдэрэй, часнык, базілік, бабы, капуста, капуста кейл, цытрынавы сок, соль, перац, бульба і іншыя[1][6][3][4][5]. У некаторых версіях могуць выкарыстоўвацца грыбы, такія як баравікі[2], дзікарослыя травы, а таксама ліставыя гародніна і зеляніна, напрыклад, рукала, мята, мангольд, цыкорыя, цыкорыя салатная (эндывій), зеляніна дзьмухаўца, валяр'яна і іншыя[5]. Страву можна заправіць яйкам пашот[6].
Сучасныя варыянты можна гатаваць загадзя, ад некалькіх гадзін да сутак, захоўваць у халодным месцы або ў халадзільніку і разаграваць перад ужываннем[4]. Таксама суп можна замарозіць[7].
Варыяцыі[правіць | правіць зыходнік]
Acquacotta con funghi — гэта варыянт аквакоты, дзе галоўным інгрэдыентам з'яўляюцца баравікі. Дадатковыя інгрэдыенты ўключаюць хлеб, булён або ваду, кансерваваныя таматы, пармезан, яйкі, мяту палявую, часнык, пятрушку, аліўкавы алей, соль і перац[2].
Acquacotta con peperoni — гэты рэцэпт супу ўключае сельдэрэй, чырвоны перац і часнык[2].
Зноскі[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ а б Michele Scicolone. The Italian Vegetable Cookbook: 200 Favorite Recipes for Antipasti, Soups, Pasta, Main Dishes, and Desserts. — Houghton Mifflin Harcourt, 2014. — С. 67. — ISBN 0547909160, 9780547909165.
- ↑ а б в г д е Elizabeth Romer. The Tuscan Year: Life and Food in an Italian Valley. — Macmillan, 1989-05. — 196 с. — ISBN 978-0-86547-387-4.
- ↑ а б в Roddy, Rachel. Rachel Roddy’s Tuscan vegetable broth recipe (англ.). The Guardian (29 сакавіка 2016). Праверана 4 мая 2024.
- ↑ а б в Marcella Hazan. Essentials of Classic Italian Cooking: 30th Anniversary Edition: A Cookbook. — Knopf Doubleday Publishing Group, 2011. — 736 с. — ISBN 0307958302, 9780307958303.
- ↑ а б в Julia della Croce. Roma: Authentic Recipes from In and Around the Eternal City. — Chronicle Books, 2004. — С. 168. — ISBN 0811823520, 9780811823524.
- ↑ а б Pamela Sheldon Johns. Cucina Povera: Tuscan Peasant Cooking. — Andrews McMeel Publishing, 2011. — С. 64. — ISBN 1449408516, 9781449408510.
- ↑ Acquacotta (Vegetable Soup) Recipe. web.archive.org (20 сакавіка 2022). Архівавана з першакрыніцы 20 сакавіка 2022. Праверана 4 мая 2024.