Перайсці да зместу

Закон Снеліуса

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Першыя ўпамінанні аб праламленні святла ў вадзе і шкле сустракаюцца ў творы Клаўдзія Пталамея «Оптыка», які выйшаў у свет у ІІ ст. н. э.

Закон прамламлення святла быў эксперыментальна вызначаны ў 1620 г. галандскім вучоным Вілебродам Снеліусам. Незалежна ад Снеліуса закон праламлення быў таксама адкрыты Рэнэ Дэкартам.[1]

Закон праламлення светлавых хваль:

Праламленне светлавых праменяў на мяжы двух асяроддзяў з рознымі паказчыкамі праламлення

адносіна сінуса вугла падзення да сінуса вугла праламлення ёсць велічыня пастаянная для двух дадзеных асяроддзяў і роўная адноснаму паказчыку праламлення другога асяроддзя адносна першага;

прамяні, падаючы і праломлены, ляжаць у адной плоскасці з перпендыкулярам, праведзеным у пункт падзення праменя да плоскасці мяжы падзелу двух асяроддзяў.[1]

Другі выгляд закону:

Зноскі